Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΝΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

Πρόκειται για σύμπτωση ή για γκαντεμιά, ή μήπως ο κόσμος έχει σαλτάρει και δεν το έχω πάρει είδηση;

Το τελευταίο διάστημα, έχει γίνει αυτόπτης μάρτυρας σε διαδοχικά φραστικά επεισόδια μέσα στο μετρό, στα οποία απρόκλητα κάποιοι επιβάτες αρχίζουν να καταφέρονται «έξω φωνή», πότε εναντίων αυτών «που τα έφαγαν», πότε επικρίνοντας όσους «ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ», πότε κατά των μουσουλμάνων, πότε κατά των αλλοδαπών συλλήβδην. Το παράξενο είναι, ότι δεν δίνουν την εντύπωση προβληματικών ατόμων, κάθε άλλο.

Η μία εξ αυτών ήταν μια καλοντυμένη και καλοστεκούμενη κυρία γύρω στα εξήντα – εξηνταπέντε, που έπνεε τα μένεα –ήταν η Δευτέρα μετά την εκλογή του Καμίνη– εναντίον όσων ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και καταστρέφουν τη χώρα. Ένας ηλικιωμένος κύριος προσπάθησε να τη «βάλει στη θέση της», αλλά εκείνη απτόητη τον αγνόησε και στράφηκε προς τη διπλανή της συνεχίζοντας –με σαφώς πιο χαμηλή ένταση στη φωνή– το μονόλογο, σαν ν’ απευθύνεται πλέον σ’ εκείνη. Τι να κάνει η άλλη γυναικούλα; Έστρεψε το κεφάλι προς τη μεριά του παραθύρου και συνέχισε κοιτώντας –όσο μπορούσε να δείχνει ατάραχη– έξω.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν εκείνη του νεαρού, που είχε στριμώξει έναν ιερέα και έσουρνε τα εξ αμάξης για τους μουσουλμάνους απευθυνόμενος προς αυτόν, λες κι ήταν εκείνος ο υπεύθυνος για την ανέγερση του τζαμιού, βλαστημώντας ταυτόχρονα τα «θεία». Ο ανθρωπάκος –ένας παχουλός μεσήλικας παπάς– είχε λουφάξει αποσβολωμένος και κατακόκκινος σε μια γωνιά δίπλα στην πόρτα του βαγονιού και δεν έβγαζε άχνα. Άχνα δεν έβγαζε και κανένας από τους συνεπιβάτες, που χάζευαν το «θέαμα» ή συνέχιζαν αδιάφορα τη διαδρομή τους σαν να μην τρέχει τίποτα.

Στην άλλη περίπτωση βρήκα το διάβολό μου!... Τόλμησα να συστήσω να μην ενοχλεί, στον κύριο που ανέλαβε, σαν αυτόκλητος εισαγγελέας, από τη στιγμή που μπήκαμε στο βαγόνι, να διαφωτίσει φωνάζοντας και χειρονομώντας τους συνεπιβαίνοντες, για το πιο μέρος του σταθμού Αμπελόκηποι έφαγε ο ένας πολιτικός, για το πόσα τετραγωνικά του Χολαργού έφαγε ο άλλος και πάει λέγοντας.

Πέσανε τα μούτρα μου!... Με βούτηξε απ’ τα μούτρα και μου σύστησε, αν δεν αντέχω ν’ ακούω την κριτική του και το «δημοκρατικό» δικαίωμά του να τη διατυπώνει δημόσια, να πηγαίνω άλλη φορά με… ταξάκι! Αν και κατεβαίνοντας μου βροντοφώναξε, ότι ήξερε τι μου χρειαζότανε… «Με δυο χαστουκάκια θα συνέλθεις, γελοίε, ε γελοίε…»

Είναι άραγε σημείο των καιρών ή έτυχε να πέσω σε ιδιάζουσες περιπτώσεις; Ότι και να ‘ναι, δεν το αντέχω περιπτώσεις σαν κι αυτές, να με προσβάλουν δημόσια σαν άνθρωπο και σαν πολίτη. Δεν μου πάει να μένω σιωπηλός σαν να μην τρέχει τίποτα, όπως κάνουν συνήθως κι όλοι οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι.

Μήπως είμαι λάθος ή μήπως να είμαι έτοιμος την επόμενη φορά που –ο μη γένοιτο– θα μου ξανασυμβεί, να υποστώ τις όποιες συνέπειες;

6 σχόλια:

  1. Ειναι σημείο των καιρών.
    Σε λίγο θα επιτίθεται ο ένας εναντίον του άλλου και η κατάσταση θα ξεφύγει.
    Το βλέπω κι εγω καθημερινά.
    Παράδειγμα πάς να περάσεις το δρόμο και έρχεται ξαφνικά τρέχοντας υπερβολικά ένα αυτοκίνητο, πηγαίνοντας ανάποδα σε μονόδρομο.
    Κάνεις πίσω κάνοντας μια κίνση με τα χέρια σαν να λες : "Πρόσεχε, θα μας σκοτώσεις, πάς κι ανάποδα".
    Η επόμενη κίνηση του κάφρου ειναι να τραβήξει χειρόφρενο και να κατέβει κάτω γυρεύοντας τσαμπουκάδες.
    Ο κόσμος πρέπει κάπου να εκτονώνεται γιατι η κατάσταση ειναι πολύ επικίνδυνη και δεν το λέω αυτό όπως τα συνηθισμένα σχόλια σε μπλογκς που αφήνουμε πολλές φορές αδιάφορα και χωρίς βάρος ευθύνης, αλλα το λέω με τεράστια ευθύνη και φόβο.
    Η αθωότητα πεθαίνει, η καθημερινότητα δεν περιλαμβάνει αθώους απλούς ανθρώπους, σκεπτόμενους και κοινωνικά κατάλληλους, αλλα εχει γεμίσει απο θυμωμένους ανθρώπους που οτι βρούν μπροστά τους, τους φταίει και αυτο που βλέπουν μπροστά τους εισαι εσύ, άρα εσυ φταίς.
    Και θα βρείς μπελάδες στα καλά καθούμενα.
    Η θα γίνεις κι εσυ πρόβατο και δε θα μιλάς, δεν θα αντιδράς, θα κάνεις τα στραβά μάτια, θα ακολουθήσεις αναγκαστικά την παραβατικότητα, θα παρκάρεις σε πεζοδρόμια με ύφος τσαμπουκαλεμένου, θα κλέβεις οτι μπορείς και θα συνεχίσει ςνα φθονείς την κατσίκα του γείτονα.
    Η κοινωνία δεν εχει πολλές ελπίδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Tzonako ως τώρα ήξερα, ότι αν γινόταν καμιά αψιμαχία μέσα σε κανένα μέσο συγκοινωνίας, θα ήταν για καμιά απρεπή χειρονομία, για κανέναν πορτοφολά ή, το πολύ - πολύ, να την "έπεφτε" και κανένανς στον οδηγό, για τέτοια πράγματα. Αυτό το διάστημα διαισθάνομαι να έχουν αγριέψει τα πράγματα κι όπως δεν μπορώ να κρατήσω το στοματάκι μου κλειστό, δεν ξέρω πραγματικά τι μπορεί να συμβεί. 'Ολα όμως αυτά τα φαινόμενα του "δημόσιου εκνευρισμού", που και συ σχολιάζεις, φανερώνουν πραγματικά, ότι η κοινωνία μας μεταλλάσεται, γίνεται πιο επιθετική, πιο παραβατική και λιγότερο ανεκτική. Θέλω να το δω αισιόδοξα, αλλά από πού να πιαστώ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Aπο το χερούλι του μτερό προς το παρόν ...

    υγ. αυριο θα εχω φωτογραφία χιώτικη.
    Και θα κάνω αργότερα μιάν ακομα ανάρτηση για Χίο. Ασχετο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Tzonako μου είσαι -για μια ακόμα φορά- άπαιχτος!... Περιμένω μ' ενδιαφέρον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο θυμός πλέον είναι εμφανής, απλώς τα περιστατικά που αναφέρεις έχουν καταφέρει να κάνουν τις δικές τους εντυπώσεις, ειδικά όταν μιλάμε για τα μέσα μαζικής μεταφοράς και σε ώρες με πολύ κόσμο.
    Κάποιοι δίκαια, το κάνουν. Κάποιοι άλλοι προσπαθούν με τον τρόπο αυτόν να τραβήξουν την προσοχή των συνανθρώπων τους. Κάποιοι τρίτοι την "έχουν την δόση τους" και όλα έχουν γίνει ένα πολύπλοκο κουβάρι μέσα στην καθημερινότητα που ζούμε.
    Ο θυμός όμως πραγματικά δεν θα "εκτονωθεί" έτσι εύκολα κι' αυτό είναι το θέμα. Και αυτός είναι ο προσωπικός μου φόβος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @penelope: Εδώ φτάσαμε, δυστυχώς, να μας διακατέχουν ο θυμός κι ο φόβος. Το παράξενο είναι ότι, όλα μοιάζει να έχουν γίνει τόσο γρήγορα, αν κι όλοι -ή τουλάχιστον οι περισσότεροι- διαισθανόμασταν το: 'Η σταβός είν' ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή