Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

ΜΑΖΕΥΕ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝ' ΚΑΙ ΡΩΓΕΣ

Σύμφωνα με όλες τις περιγραφές και τις πληροφορίες ήμουν από τους πολύ δύσκολους και απαιτητικούς. Είχα φτάσει –λένε– στο σημείο να παίρνω το ξύλινο σκαμνάκι, να το τοποθετώ στην αυλή έξω από την πόρτα της κουζίνας και να φωνάζω στη μάνα μου: «Έλα κάτσε». Κάλεσμα-προσταγή, που δεν είχε να κάνει με την ευγένεια και το σεβασμό ή το ενδιαφέρον μου για να ξεκουραστεί από τις δουλειές του σπιτιού, αλλά γιατί με είχε κόψει λόρδα, το βυζί της ήθελα να πιάσω.
Κοντά δύο και χρονών έφτανα κι αφού είχαν αποτύχει –εξακολουθεί να λέει– όλες οι απόπειρες απογαλακτισμού, με κινίνο, βούρτσες ρούχων, πιπέρι κι άλλα… απωθητικά, που τα εξουδετέρωνα καθαρίζοντάς τα πότε με πετσέτες και πότε με τα χέρια, το κόλπο έπιασε με μια αποκριάτικη χάρτινη μάσκα! Τόσο απλά και τόσο άδοξα έκλεισε για μένα το κεφάλαιο μητρικός θηλασμός.
Διάβασα, ότι την περασμένη βδομάδα έγιναν διάφορες εκδηλώσεις στο πλαίσιο της παγκόσμιας εβδομάδας μητρικού θηλασμού, που στόχευε στο να ενθαρρύνει τις μητέρες να μη διστάζουν να θηλάζουν δημόσια τα βρέφη τους, όταν αυτά το ζητάνε. Μπορώ, λοιπόν, βάσιμα να διεκδικήσω την… πατρότητα της ιδέας, αφού θα πρέπει να είμαι ο πρώτος μέλλων πατέρας, που έκανε τη μητέρα του ακτιβίστρια και της έδειξε το δρόμο του δημόσιου θηλασμού μέσα σε μια μεγάλη αυλή στο Περιστέρι. Μπροστά –υποθέτω– στην κολλητή παιδική μου φίλη την Τέτα, την κυρά Μαλάμω με τον γιό της τον Χρίστο, που δεν έμπαινε ποτέ μέσα και μαδούσε –αυτό όλοι το λένε ακόμα– τον τοίχο κι έτρωγε τον ασβέστη, τον κυρ Θανάση που δούλευε κλητήρας στη Βουλή, τη γυναίκα του την κυρία Θάλεια, που ήταν κι η σπιτονοικοκυρά, τον Μήτσο τον ανάπηρο και τον Γρηγόρη το συνταξιούχο, που έπαιζαν συνέχει τάβλι, τη θεία μου τη Σοφία, που με είχε σαν εγγόνι κι εγώ δεν ξέρω πόσους ακόμα άλλους έμεναν στα μικρά σπιτάκια που έβλεπαν στην αυλή κι έβλεπαν και τη μάνα μου μ’ εμένα κρεμασμένο πάνω στο βυζί.

Δεν κατάλαβα, για να είμαι ειλικρινής, γιατί θα πρέπει οι μανάδες να καταφύγουν σ’ αυτή την δημόσια διαδήλωση για να ξεπεράσουν τους δισταγμούς τους, ούτε προς τα πού απευθυνόταν το «ηχηρό μήνυμα», που κάποιες από της πρωτοπόρους ήθελαν να στείλουν.
Ίσως οι μανάδες σήμερα να περνούν με τα παιδιά τους περισσότερο χρόνο στους δρόμους και τις πλατείες, οπότε σίγουρα θα πρέπει να είναι προετοιμασμένες να ταΐσουν τα μωρούλια τους μόλις πεινάσουν. Ίσως κάποιες να είναι αναγκασμένες να τα παίρνουν και στη δουλειά, αφού οι βρεφονηπιακοί σταθμοί δεν επαρκούν, οπότε εκ των πραγμάτων, κάπου ανάμεσα στα εισερχόμενα και την αρχειοθέτηση, πετάνε και κανέναν θηλασμό στο πόδι μπροστά στον προϊστάμενο, τους συναδέλφους και κανέναν πελάτη. Ίσως και τα βυζιά αυτά καθαυτά να μη μοιάζουν μ’ εκείνα της εποχής μου και να έχουν ανάγκη άμεσου θηλασμού οποιαδήποτε στιγμή η στάθμη του γάλακτος ξεπεράσει κάποιο όριο, οπότε αν τις πιάσει «σφίξη» στο δρόμο να είναι έτοιμες για όλα.
Δεν κατάλαβα ακόμα γιατί ήταν τόσο σημαντικό, που στη δημόσια έκθεση των βυζιών συμμετείχαν και οι πατέρες. Τι ακριβώς καμάρωναν, τα παιδιά τους που θήλαζαν πεινασμένα ή τα στήθη της συζύγου που ξεφούσκωναν ανακουφισμένα; ‘Η μήπως καμάρωναν, γενικώς, μέσα σ’ αυτή την τόσο πληθωρική σύναξη;
Αν οι μητέρες σήμερα έχουν τόσες αναστολές για να θηλάσουν τα βρέφη τους, ώστε να χρειάζεται η μαζική δημόσια έκθεση του στήθος τους, ούτε ψύλλος στον κόρφο τους. Αν η παγκόσμια εβδομάδα για την ενθάρρυνση των μητέρων να θηλάσουν τα βρέφη τους, ξεπερνώντας την αδιαφορία, τον φόβο για το σώμα τους, είτε άλλες προκαταλήψεις –όπως εύστοχα επισημαίνει η UNICEF– μετατρέπεται σε ευκαιρία για δημόσια έκθεση βρεφών και μητέρων σε πλατείες και πάρκα, μόνο σαν αφέλεια μπορώ να το δω.
Η μάνα και το βρέφος μέσω του θηλασμού αναπτύσσουν την πιο στενή σωματική και συναισθηματική επαφή, έναν δεσμό ζωής, που απαιτεί τρυφερότητα, φροντίδα, γαλήνη, ηρεμία κι αυτές τις ιδανικές συνθήκες τις εξασφαλίζει μόνο η ιδιωτικότητα. Όλα τ’ άλλα, τα events, τα σασπένς, τα μηνύματα κι οι δημόσιες μαζώξεις, επιτρέψτε μου κυρίες μου και με όλον το σεβασμό που σας τρέφω, είναι εκδηλώσεις που στοχεύουν αποκλειστικά και μόνο στην ψυχαγωγία και ματαιοδοξία σας. (Και καλά κάνετε!)

Τίποτε δεν είναι πιο γλυκό απ’ το να έχεις ως βρέφος, εκείνα τα δικά σου λεπτά δίπλα στην καρδιά της μάνας σου κι ανάμεσα στα χείλη σου την τρυφερή αίσθηση της αποκλειστικότητας και της μοναδικότητας.

Πιστέψτε με, σας μιλάω εκ πείρας!

FOTO ΒΥ:http://www.aera.gr/images/stories/angel/oct/Breastfeeding.jpg

4 σχόλια:

  1. Απλά ο θηλασμός, που είναι μοναδική σχέση μάνας παιδιού, όπως όλα σε τούτην την εποχή έφτασαν σε σημείο "διαφημιστικής προβολής" προκειμένου κάποιοι να κερδίσουν κάτι από αυτήν την προβολή.
    Τίποτε περισσότερο. Τίποτε λιγότερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Penelope: Σωστά το γράφεις. Αυτή η μοναδικά τρυφερή, αλλά και πολλαπλά σπουδαία, επαφή μητέρας - βρέφους, θα πρέπει να προστατεύεται πρώτα απ' όλα από τη ίδια τη μητέρα και να μην μετατρέπεται για οποιονδήποτε λόγο σε αντικείμενο θεάματος ή διαφήμησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εξαιρετικό! Ότι καλύτερο διάβασα τελευταία!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ευάγγελε εχω σηκώσει αυτο το θεμα απο τότε που το ανέβασες και δεν εχω σχολιάσει γιατι ηθελα να το ξαναδιαβάσω.
    Μεγαλώσαμε με το στήθος της γυναίκας να ειναι ταμπού, ντροπή, κάτι που δεν έπρεπε να δείς.
    Μοιραία τότε, καμμία γυναίκα δεν θήλαζε δημόσια παρα μόνο απομονωμένη με το παιδί της σε ενα δωμάτιο του σπιτιού. Τότε βέβαια ηταν λίγες οι εργαζόμενες μητέρες.
    Οταν ειδα έφηβος πια, κάποιες τουρίστριες ξένες να θηλάζουν στην παραλία, στο πάρκο και μάλιστα να εχουν έρθει απο μακριά με ενα τόσο μωρό, κατάλαβα το λάθος που έκαναν οι παλιές μανάδες.
    Τα παιδιά τους δεν θα ηταν ποτέ αρκετά κοινωνικά και θα μεγάλωναν μεσα σε κοινωνία απαγορεύεσεων και ταμπού, με το ανθρώπινο σώμα να αποτελεί γι αυτά κάτι σκανδαλώδες.
    Κι όμως ειναι τόσο απλό να μην αγχώνεται τόσο η μητέρα όσο και το παιδί που πεινάει και να θηλάζει επι τόπου. Λες και ειναι κάτι τόσο τρομερό, πρέπει να οριστεί παγκόσμια εβδομάδα η διαδήλωση και δε ξερω τι, για κάτι τόσο ανθρώπινο !

    ΑπάντησηΔιαγραφή