Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΜΟΥ


Μέρες τώρα διστάζω να σου μιλήσω ανοιχτά. Μήνες τώρα δαγκώνω τη γλώσσα μου κάθε που αποφασίζει να σου εκφράσει το πώς νιώθω. Και τις ελάχιστες φορές που καταφέρνει προς στιγμή να λυθεί, κάτι ο θυμός, κάτι η ένταση, κάτι η φουρτούνα στο μυαλό κι η σύγχυση της στιγμής, την ξεσέρνουν σε λάθος λέξεις και σε αδιέξοδες κραυγές, που συνήθως ξεσπάνε σε μια πόρτα που βροντάει με ορμή πίσω από την πλάτη μου.
Πάντα είχαμε τα καβγαδάκια μας. Παλιότερα όμως οι καυγάδες μας, εκτός από το διαφορετικό περιεχόμενο -καλά, εκείνοι για τη μάνα σου δεν πιάνονται, ρουτίνα είχαν καταντήσει- κατέληγαν συνήθως σε παθιασμένους και λυσσαλέους ολονύχτιους έρωτες. Θυμάμαι, τη φορά που σε φλέρταρε εκείνος ο τύπος με τα γαλαζοπράσινα μάτια στο πάρτι της Ντέπυ. Απόκριες του '97. Θυμάσαι; Ήσουν κι εσύ -παραδέξου το επιτέλους- γοητευμένη. Το μαλάκα. Θα του έσπαγα τα μούτρα εκεί μέσα, ευτυχώς που με πήρες και φύγαμε... Άκου, να σου κάνει καμάκι μπρος στα μάτια μου!... Σε σκεφτόμουνα να σε σφίγγει στην αγκαλιά του κι άδειαζαν τα σωθικά μου λες από την ιδέα και μόνο. Τι νύχτα, Θεέ μου!... Πόσον καιρό είχαμε να το κάνουμε τόσες φορές;
Είχες τον τρόπο να με φέρνεις στα νερά σου. Να σου συγχωρώ τα λάθη και ν' ανέχομαι τις ιδιοτροπίες σου. Α!... Από ιδιοτροπίες και παραξενιές, άλλο τίποτα -πάψε πια να το αρνιέσαι- έχεις τόσες πολλές, να φάν' κι οι κότες! Θυμάμαι τότε που με τίποτε δεν ήθελες να πάμε στο Θύμιο για να δούμε τον αγώνα. Τι παραξενιά κι αυτή να μη θες έξοδο μεσοβδόμαδα!... «Και τι θα λέω εγώ όλο το βράδυ με τη μαλακισμένη τη Βίκυ;» ούρλιαζες. Τελικά ήρθες με το ζόρι και μου κράταγες μούτρα όλη την άλλη μέρα. Χάσαμε κι απ' τη Ρόζεμποργκ... ‘Η τη φορά που -κατά λάθος σ' αυτή την περίπτωση- ξεχάστηκα με τις δουλειές του γραφείου και ξέχασα την επέτειο. Σιγά!... Δέκα χρόνια τώρα σε κάθε ευκαιρία μου το κοπανάς!... Την άλλη χρονιά -δε σε συμφέρει να θυμάσαι, ε;- δεν σου έφερα εκείνο το πανάκριβο μονόπετρο από το Παρίσι; Βλέπεις παραξενιά; Κι έκανα υπομονή!... Τα παράβλεπα, αγαπούλα μου, γιατί πίστευα ότι κάποια στιγμή θα με καταλάβεις και θα διορθωθείς...
Το ότι τα ήθελες όλα δικά σου, πού το πας; Κι αυτή η αποκλειστικότητα πάνω μου!... Καταπίεση σκέτη. Φορτίο ασήκωτο. «Ενδιαφέρομαι για σένα» έλεγες, «Αν δε νοιαστώ εγώ, ποιος θα σε νοιαστεί;»... Και δώσ' του οι περίεργες ερωτήσεις του στυλ: «Θ' αργήσεις;» ή «Πάλι με τον Τάκη θα βγεις;» Δεν σε παρεξηγούσα. Αν κι ήξερες, ότι συνήθως ποτέ δεν αργούσα πέρα από τις δύο. Αν κι ήξερες, πού συχνάζω. Και σου είχα πει κιόλας να κοιμάσαι και να μη με περιμένεις. Τι φταίω για την επιμονή σου να με ελέγχεις; Τι φταίω που σε έπαιρνε ο ύπνος στον καναπέ απέναντι από την τηλεόραση;
Τον πρώτο καιρό -είναι αλήθεια- περάσαμε ονειρεμένα. Δεν θα ξεχάσω εκείνο το καλοκαίρι στη Αμοργό. Το '93 ή το ‘96 ήτανε; Ήταν μοναδικό!... Μ' εκείνη τη γερμανίδα που γνωριστήκαμε στην παραλία του Mούρου. Τι ξενύχτια και τι μεθύσια κάναμε! Πω, πω!... Τι φάση εκείνη τη βραδιά, όταν τύφλα από τα σφηνάκια και τις μπύρες ήρθε και χώθηκε τσίτσιδη στο κρεβάτι μας!... Έκανα το γέλιο της ζωής μου!... Ακόμα το θυμάμαι και γελάω!... Έπρεπε να μείνεις να την ακούσεις πώς ροχάλιζε!...
Όχι!... Δεν θ' αφήσω να με πάρουν τα ζουμιά!... Όχι, αγαπούλα μου! Αυτό είναι το τέλος. Το τέλος μιας σχέσης που είχε ξεπεράσει από καιρό τα όριά της. Είχε χάσει προ πολλού τη λάμψη και το ενδιαφέρον της. Λυπάμαι, έκανα ό,τι μπορούσα. Έφυγες. Δεν άντεξες να δεις σε ποια κατάσταση μ' έχεις φέρει. Δεν άντεξες ν' ακούσεις τη φωνή της καρδιάς μου. Της συνείδησής σου... Έφυγες... Υποφέρω...
Μέσα σ' όλα... Άφησες τα πιάτα στο νεροχύτη και τη δόση για το στεγαστικό απλήρωτη... Και δεν ξέρω και σε ποιο συρτάρι έβαζες τις γκρι μου κάλτσες...

2 σχόλια:

  1. ΣΧΟΛΙΑ: 12
    # The_Rock στις 03/12/2007, 12:12 μμ
    ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΜΟΥ
    Έτσι όπως το ξεκίνησες, αλλού πήγε αρχικά το μυαλό μου vouda ;-) Αυτά γράφετε και μετά με ρωτάτε γιατί δεν έχω παντρευτεί ακόμη! Το θέμα είναι για πόσο καιρό ακόμη θα κάνω ελιγμούς... ΥΓ. Καλά και αυτός ο χριστιανός ούτε οι κάλτσες του δεν ήξερε που είναι; Καλημέρα :)
    # lifolaki στις 03/12/2007, 12:17 μμ
    ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΜΟΥ
    vouda καλημέρες...Ωραίο το ποστ , γέλασα αλλά συνάμα μου έβγαλε και την τραγωδία της αγίας ρουτίνας..Μακριά από μας!
    # Kalikatzar στις 03/12/2007, 12:54 μμ
    ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΜΟΥ
    Δεν είναι ετσι οι αγαπούλες Βούδα και καλά εκανες και την χώρισες. Αγαπούλα όταν λέμε πρέπει και να το εννοούμε
    # eri στις 03/12/2007, 12:58 μμ
    ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΜΟΥ
    και τωρα πως θα μπορεις να ζησεις και να ξεσυνηθισεις χωρις ολα αυτα...δυσκολες οι σχεσεις...δυσκολες..ξερεις τι λενε???εφτα φορες κλεινεις τα ματια ομως την ογδοη καταδικαζεις μονομιαςςς..
    # VOUDAS στις 03/12/2007, 01:35 μμ
    ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΜΟΥ
    @Rock:... "Αλλού πηγαίνουμε εμείς κι αλλού η ζωή μας πάει" λέει το τραγούδι, αλλά μ' αρέσει στα κείμενα να σας πηγαίνω εγώ αλλού!!!! @lifolaki:...Αυτή η καθημερινότητα είναι ο μεγάλος αντίπαλος των σχέσεων!@Kalikatzar: Σίγουρα, όταν λέμε αγαπούλα πρέπει να το εννοούμε!... Υπάρχουν όμως αγαπούλες κι... αγαπούλες!!! ε;τι λες κι εσύ;@eri: Δύσκολοι καιροί για απαιτητικές σχέσεις... 'Εχουν όμως κι οι δυσκολίες την ομορφιάς τους. Είναι όμορφο να προσπαθείς να ξεπεράσεις τις αδυναμίες σου για να μείνεις σε μια αληθινή σχέση!...
    # pilgrim στις 03/12/2007, 01:50 μμ
    ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΜΟΥ
    Ξέρετε, Voudas, εμείς οι ΄(φύσει ή θέσει) "άνθρωποι μονάχοι" αντιδρούμε μάλλον περίεργα στους χωρισμούς... Όταν ακούω το ζευγάρι από πάνω μου να καβγαδίζει θέλω να σηκωθώ και να πάω να τους πω "Σταματήστε... Δε βλέπετε ότι έχετε κάτι υπέροχο; Έχετε δυο παιδιά, έχετε μια ζωή με κοινές αναμνήσεις..." Η ζωή δεν κουράζεται, εμείς κουραζόμαστε, κι η κούρασή μας είναι πάντα πρόσκαιρη, και πιο μικρή πολύ πιο άνάξια απ΄όσα πολύτιμα έχει χαρίσει η κοινή ζωή... Θέλω να τους πω ότι καμμιά φορά τους ζηλεύω που είναι μαζί κι όχι μόνοι, που τσακώνονται για το ποιος θα κουβαλήσει πάνω τα ψώνια ή ποιος θα κοιμίσει το παιδί... Θέλω να τους πω ότι άλλο ελευθερία και άλλο ερημιά. Ελπίζω να με καταλαβαίνεις...
    # karagiozaki στις 03/12/2007, 01:56 μμ
    ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΜΟΥ
    αν δεν τραβάει.... δεν τραβάει. αχ, έτσι είναι η ζωή. δεν πειράζει, θα πλύνεις τα πιάτα και θα βρεις τις κάλτσες. η δόση του στεγαστικού είναι το ζόρι!!!! καλή εβδομάδα!
    # eri στις 03/12/2007, 03:56 μμ
    ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΜΟΥ
    ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΑ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟΙ..ΞΕΡΕΙΣ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ..ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΚΑΛΑ ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ..ΑΛΛΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΝΕ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ...ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ Α,Β,Γ..ΚΛΠ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΦΤΥΛΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΣΑ ΠΕΡΑΣΑΤΕ ΜΑΖΙ ΓΛΥΚΕ ΜΟΥ...ΜΑΤΣ
    # greendim στις 03/12/2007, 05:20 μμ
    Το λάθος...
    σε τέτοιες περιπτώσεις είναι "να σε παίρνει από κάτω".
    # VOUDAS στις 04/12/2007, 12:05 μμ
    ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΜΟΥ
    @Pil: Φίλε μου, πόσο συντροφικά κι ειλικρινά προσεγγίζεις τη σχέση στο ζευγάρι! Πραγματικά, η σύμβίωση μετά το γάμο είναι επιλογή, θα πρέπει πιστεύω να εξαντλούνται τα περιθώρια για να λειτουργεί και να εξελίσσεται η σχέση στο χρόνο... Κι εδώ είναι που χρειάζονται η υπομονή κι η "μαστοριά" εκείνων που συμπράττουν!... Τους χαιρετισμούς μου! @Karagiozaki: ...Οι κάλτσες ακόμα αναζητούνται (βρέθηκε μια άπλυτη γκρι τρύπια στο μεγάλο δάχτυλο και μια μαύρη κάτω από το ψυγείο), τα πιάτα πετάχτηκαν στα σκουπίδια κι ευτυχώς η δόση του στεγαστικού είναι στ΄όνομά της!... Ιστορίες για... αχρείους! Καλημέρες!@eri: Δεν ξέρω, αλλά αυτό που λες για την αξιοπρέπεια, πιστεύω ότι είναι η λιδία λίθος όταν μια σχέση φτάνει (καλώς ή κακώς) στο τέλος της. Ξέρεις είναι περιπτώσεις που ακριβώς εκείνη την περίοδο διαδραματίζονται, κάτω από την ψυχολογική κ.λπ. πίεση των περιστάσεων, σκηνές απείρου κάλους... @green: Στενάχωρες καταστάσεις, σίγουρα, αλλά η ζωή συνεχίζεται, φίλε μου!...
    # manground στις 04/12/2007, 12:13 μμ
    ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΜΟΥ
    τιποτα δεν πάει χαμένο.
    # hurricanekatrina στις 05/12/2007, 01:05 μμ
    ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΜΟΥ
    Αυτό το post το έχω διαβάσει πολλάκις, την εμπειρία την έχω βιώσει (δεν ήξερα πού πληρώνουμε το ρεύμα και μου κόψανε το φως) δεν το χορταίνω.Αλλά, μετά έζησα και καλύτερα...και πάντα περιμένω τον τέλειο έρωτα που είναι ο επόμενος...Νάσαι καλά !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αναρτήθηκε στη LIFOLAND τη Δευ, 03 Δεκ 2007 11:47 πμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή